การจินตนาการถึงพื้นที่ใกล้เคียงของเราใหม่นั้นช่วยปรับปรุงคุณภาพของชิ้นส่วนแต่ละส่วนได้มากขึ้น เรามีโอกาสที่จะสร้างกลยุทธ์ในการปรับพฤติกรรมของเราเพื่อเปลี่ยนจากพื้นที่ที่อาศัยการใช้ประโยชน์ที่ดินแบบมิติเดียว เช่นเดียวกับที่นักวางแผนหลายคนกำลังครุ่นคิดอยู่ว่ายานพาหนะไร้คนขับจะเปลี่ยนความคิดของเราเกี่ยวกับการวางแผนการขนส่งได้อย่างไร การจินตนาการถึงพื้นที่ใกล้เคียงของเราใหม่ทำให้เราต้องคิดให้ดีนอกเหนือจากพฤติกรรมใหม่ของเรา
มีผลระยะยาวของการทำงานจากที่บ้าน หรือไม่ ? เราจะเปลี่ยน
การรับรู้เกี่ยวกับกิจกรรมที่เราคาดว่าจะเห็นในละแวกบ้านของเราหรือไม่? อะไรอาจมีอิทธิพลต่อความคิดของเรา? หากเราต้องการย้ายออกจากขอบเขตการใช้ที่ดินเพียงมิติเดียว เราต้องเริ่มต้นที่บ้านและพิจารณาว่าขอบเขตระหว่างการใช้ชีวิต การทำงาน และการเล่นอยู่ตรงไหน นักพัฒนาซอฟต์แวร์บางรายได้จัดหาโฮมออฟฟิศที่ปรับแต่งโดยเฉพาะพร้อมทางเข้าแยกต่างหากให้กับบ้านแล้ว สิ่งนี้สามารถพัฒนาได้อย่างไร? เราควรส่งเสริมหรือไม่?
คำถามดังกล่าวรวมอยู่ในระเบียบการวางแผนการเล่น แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือความคาดหวังของเราเกี่ยวกับวิถีชีวิตของสถานที่ที่เราอาศัยอยู่ ภาคการจ้างงานจำนวนมากค่อนข้างไม่เป็นพิษเป็นภัยในแง่ของผลกระทบที่ก่อความรำคาญ เราจำเป็นต้องพิจารณาอีกครั้งว่ากิจกรรมใดบ้างที่ได้รับอนุญาตในฐานะธุรกิจตามบ้าน และสามารถทำงานที่บ้านได้กี่คน?
ในขณะเดียวกัน เราก็สามารถหันความสนใจไปที่ศูนย์ท้องถิ่นและดูว่าศูนย์เหล่านี้จะมีวิวัฒนาการและเติบโตได้อย่างไร ที่น่าสนใจสำหรับมหานครซิดนีย์ ศูนย์ท้องถิ่นประมาณ 1,300 แห่งคิดเป็นเกือบ18% ของงานทั้งหมดของเมืองคล้ายกับงานของภาคอุตสาหกรรมทั้งหมด การพิจารณาตำแหน่งและการวางแผนใดที่ต้องให้ความสนใจ
สำหรับทั้งซิดนีย์และเมลเบิร์นแผนมหานครระบุว่าเทศบาลมีหน้าที่รับผิดชอบเหล่านั้น การสนับสนุนควรมาจากภาครัฐหรือไม่? บทบาทของรัฐบาลคือการเป็นผู้เปิดใช้งาน สำหรับรัฐบาลของรัฐนั้นมีประโยชน์ที่เป็นรูปธรรมในการปรับโอนและจัดลำดับความสำคัญของทรัพยากรใหม่เพื่อเร่งการเปลี่ยนแปลง
จากนั้นเราจะมองไปอีกขั้นหนึ่งและพิจารณาว่ามีโอกาสที่
จะกระจายกิจกรรมไปสู่ระดับพื้นที่ใกล้เคียงได้หรือไม่? ซึ่งอาจรวมถึงการศึกษาหลังมัธยมศึกษาและบริการด้านสุขภาพ บริการชุมชนและสังคม เราสามารถเปลี่ยนโหนดชุมชนให้กลายเป็นศูนย์กลางการใช้งานแบบผสมผสานที่มีชีวิตชีวาได้หรือไม่?
เปลี่ยนจากการเดินทาง
การเดินไปตามถนนในท้องถิ่นของเราได้แนะนำผู้คนมากมายให้รู้จักขนาดของมนุษย์ในละแวกใกล้เคียงของพวกเขาอีกครั้ง ปฏิสัมพันธ์ในระดับนี้ตรงกันข้ามกับบทบาทที่เป็นประโยชน์ของถนนในท้องถิ่นหลายแห่ง รูปแบบของพวกเขาพยายามที่จะย้ายรถเข้าและออกจากละแวกใกล้เคียงของเราโดยเร็วที่สุด
ความปรารถนาของเราที่จะ “ออกไป” และเดินนำคนจำนวนมากไปยังศูนย์กลางท้องถิ่นของพวกเขาด้วย เราจะสนับสนุนพฤติกรรมการเดินและการจับจ่ายรูปแบบใหม่นี้ได้อย่างไร? ผลประโยชน์ทางสังคมในวงกว้างมีตั้งแต่ชุมชนที่มีสุขภาพดีขึ้นไปจนถึงการลดแรงกดดันต่อเครือข่ายการขนส่ง
การพัฒนาโครงตาข่ายของแถบธรรมชาติที่กว้างขึ้นเพื่อปรับโครงสร้างและปรับทิศทางของย่านใหม่ เพื่อเพิ่มการเชื่อมต่อในพื้นที่ที่เราทำงาน พักผ่อนและเล่น และปล่อยให้เราเดินไปตามท้องถนนอย่าง ปลอดภัย
สร้าง “ทางเดินชุมชน” โดยการเชื่อมต่อสิ่งอำนวยความสะดวกและศูนย์ในท้องถิ่นที่มีอยู่และค้นหากิจกรรมใหม่อย่างมีกลยุทธ์
โดยใช้โครงตาข่ายร่วมกับการดัดแปลงการทำงานจากที่บ้านเป็นตัวกระตุ้นให้คิดใหม่ถึงกิจกรรมที่สามารถให้ชุมชนได้ใช้ชีวิต ทำงาน และเล่นในท้องถิ่น
เพิ่มสิ่งอำนวยความสะดวกในท้องถิ่นและขนาดของมนุษย์ในละแวกใกล้เคียงโดยการขยายพื้นที่ปกคลุมด้วยต้นไม้ในเมืองและสวนกระเป๋า ไฟถนนที่ดีขึ้นอาจเป็นปัจจัยสำคัญสำหรับชุมชนคนเดิน ไม่ใช่แค่ข้อกำหนดขั้นต่ำสำหรับผู้ที่กล้าเดิน
เรื่องราวอื่นๆ: ทวงคืนถนน? เราทุกคนสามารถพูดได้ใน ‘ความปกติใหม่’ หลังไวรัสโคโรนา
โฟกัสใหม่สำหรับการวางแผน
อาจเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของการวางแผน ทุกคนในชุมชนตระหนักดีถึงความท้าทายที่เราเผชิญ และเราทุกคนเห็นโอกาสที่จะทำงานร่วมกันบนเส้นทางสู่การฟื้นฟู
การจินตนาการถึงละแวกใกล้เคียงในท้องถิ่นของเราอีกครั้งอาจแนะนำวิธีคิดใหม่เกี่ยวกับวิธีที่เราวางแผนเมืองของเรา การตอบสนองพฤติกรรมของเราต่อโควิด-19 กำลังเปลี่ยนจุดสนใจของการวางแผนมหานครจากระดับมหภาคไปสู่ระดับจุลภาค – ละแวกใกล้เคียงในท้องถิ่น – และไปสู่ความสำคัญของการใช้ความคิดและทรัพยากรมากพอกับพื้นที่นั้นตามพลวัตของพื้นที่มหานครทั้งหมด
แนวทางการทำงานร่วมกันในละแวกบ้านที่ได้รับจินตนาการใหม่จะช่วยให้ชุมชนท้องถิ่นมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในการกำหนดอนาคตของตนเองและส่วนรวมของเรา
ทางแยกในถนนชัดเจน เส้นทางไหนอยู่ในกำมือเรา
